Het knarst, bonkt en kraakt,
slaakt een zucht
onder al mijn denkstappen.
Adem in.
Geen tikkeltje tao, geen vleugje zen.
Maar met een zee aan goede bedoelingen
poog ik jou in klank te vatten,
maar ik zwijg in symfonie.
Adem uit.
Languit liggend op de bank,
hangend onderaan een lange strengel DNA
die in een paar miljoen jaar
zich naar mij toe heeft gewenteld.
Adem in.
Ik vul mijn longen met nu.
Wortel van wat zal.
Breuk met wat was.
Ik meen jou te horen
draaien om je as
in een diepe
monotone vreedzame bas.
Adem uit.
(vrij werk)
