Toen het land mij naar de keel greep
zocht ik soelaas in het water.
De zee vroeg of ik mijn ego
op het strand wilde laten.
Ze bruiste: 'Kind, ik ben al zout zat,
wat moet ik met jouw tranen?'
Ik blies:'Maak er maar mooie grote golven mee,
zoals ze rollen in mijn dromen.'
Ze deed wat ik haar vroeg
en een grote golf droeg
mij zover als ik hier mogelijk
vandaan kan komen.
Een jaar was ik kwijt.
Maar ook het zorgenloze leven
heeft zijn eigen eb en vloed.
Cycli van curven en hellingen.
Balans in tegenstellingen.
De zee gaf mij geen troost
maar een levensles nog beter:
Om te gaan met de stroom.
Een surfer kan het weten.
(In opdracht van Erasmus Magazine)
