Rondom de klokkentoren die staan bleef als een holle kies,
werd Rotterdam verzwolgen, spuwden ramen zwarte wolken.
De vlammen likten haar stenen omdat de stad niet boog,
schoon van al haar pracht, maar lang niet van haar hoop.
Rondom de klokkentoren, verstomd door het verlies,
blies het koper noten in saluut voor wie het leven liet.
Waarna een stilte neerdaalde op de grote lege vlakte,
langs de muren van de Laurenskerk en de gedempte grachten.
Rondom de klokkentoren klonk wederom geschetter.
Geen sloophamer of kraan, maar vrijheidszang en jazztrompetten.
Werd de moed verzameld om in een kwart eeuw op te stomen
tot dezelfde trots en vaart die in een kwart uur werd ontnomen.
Rondom de klokkentoren lacht nu de stad met glimmend glas
en her en der een grove kies die ons herinnert hoe het was.
Voor vrede en verzoening klinkt hier nog wekelijks ’t gebed,
voor zo wijd de wereld rondom de klokkentoren strekt.
(In opdracht van Gedachtenisbijeenkomst Rotterdam bombardement 14 mei)
