Ik weet niet of het een rijstveld was,
een kamp, het strand of elders
waar jij in de stilte trad.
Noch de kleur van je stem
of wie die je ontnam.
En of, toen je daar binnenkwam
je blauwe of bruine ogen sloot.
Was jij alleen die dag
en dacht je, dat er een volgende zou komen
van terugzien en omhelzingen?
Dat de storm misschien voorbij zou
trekken aan jou.
Kon jij zien wie de stilte bracht?
Of het een kolf, een knop
of een kraan was
waarop de kwade hand lag,
die je lippen deed samenknijpen,
je ogen, groen of grijs.
Ongeacht.
Wij slaan nog steeds de onze neer.
Leggen onszelf telkens weer
een zwijgen op waarin wij
samenkomen bij jou.
(in opdracht voor de dodenherdenking van 4 mei 2014 Rotterdam)
